AS MEIGAS

A MEIGA DA NOITE
Consumida, sen dentes, o cabelo como guedellas, só os seus ollos transmiten o seu verdadeiro ser, ese que aínda a mantén tesa. Chámanlle tamén Lurpia. Sae a noitiña e pide esmola. Se se achega a un debe darlle esmola con xenerosidade para que non se vingue porque a súa vinganza consiste en botallarlle o seu alento maligno a un fill@ de quen non satisface a súa demanda e o aire que bota provoca graves males de cabeza. E, xurde unha dúbida: é vella pola idade ou porque o seu amo lle consumiu a savia da vida?

A MEIGA CHUCHONA
As meigas chuchonas son as máis perigosas, preséntanse con distintas caras ou caretas, chuchan a sangre aos nenos ou roubanlle os untos para empregalos en feitizos. Se un neno ou nena cae nas súas gadoupas corre perigo de morte a non ser que a familia se dea conta e faga toda unha serie de rituais para salvalo.

A LAVANDEIRA
A lavandeira é unha meiga que orprende ao camiñante pola noite mentres lava a ropa, invitando a este a que colabore. Esta persoa ten que facelo ou estará expuesta a serias desgrazas. O seu aspecto é totalmente común, e como calquiera outra anciá diferenciándose só en que a roupa que lava está manchadas de sangue, a consecuencia, segundo se di, dun mal parto. Din que a lavandeira non pertence ao mundo dos vivos e que a maneira de librarse dela é pasar sen mirala nin dirixirlle a palabra.

A MARIMANTA
Marimanta é a meiga do saco, rouba nenos e fainos desaparecer. É unha vella fea e chepuda, que sempre leva un saco enriba da chepa e vai pidindo polas casas, hai que darlle algo para que non teña a oportunidade de se vingar dun e ter coidado dos nenos porque ao menor descoido marcha con eles e nunca volven a aparecer. Se un se atopa con ela e ve que o saco abulta moito debe detela e abaneala para que solte a súa presa. Din que anda polos camiños dende o tempo dos mouros e que non fala porque ninguén entende a súa lingua.

A FEITICEIRA
As feiticeiras son meigas que viven preto dos ríos e regatos e aínda que son anciás o seu aspecto e agradable, teñen unha voz moi fermosa e cos seus cantos "enfeitizan" aos mozos que se achegan a elas e fan que se vaian metendo nás augas sen se dar conta ata que xa non son quen de saír e morren afogados. Para evitar que faga dano hai que meter un pedra na boca e remoela ata que nos faga esquecer a súa voz. Buscan sempre lugares fermosos xunto aos ríos, lugares aos que non acude moita xente e din que se sentan nas rochas a esperar que se achegue algunha víctima, tamén din que en xeral escollen mozos novos que desaparecen uns días para logo aparecer afogados.

A BALOUTA
É a meiga típica, de figura extremadamente encorvada, camiña apoiándose nun curto bastón cheo de nodosisades. Viste roupas raídas e leva un sombreiro estraño. O seu nariz é ganchuda, e ten a cara cheiña de espullas, os seus ollos están constantemente cheos de bágoas e a súa mirada é aterradora. Se uno atopa a Balura no seu camiño non só non debe falarlla, tampouco debe mirala nen sequera de esguello porque é moi perigosa . Aparece pola noite, no bosque, sae de entre as árbores, pero cando non pasa xente polo bosque achégase ás casas.

A VEDOIRA
A vedoira é unha meiga esvelta e agradable no trato, posúe facultades adiviñadoras, xa que ao ser bautizada recibiu os óleos destinados aos moribundos e non aos nenos que entran, pola graza do sacramento, na. Esta meiga pode informarte de como están os teus familiares falecidos tanto no Ceo como no Purgatorio. Ten agora ademais asociada unha criatura inmaterial chamada Alen, puro espíritu, néboa, con forma humana ás veces, pero como sudario camiñante, condenada a vagar sempre na compañía da Santa Compaña por non cumprir o rito de San Andrés de Teixido, se vos toca verédevos condenados a acompañarla no seu eterno camiñar. Nalgunhas comarcas din que pode convertirse nunha bolboreta nocturna, que entra nas casas e da voltas arredor das lámpadas, segundo xire as nolticias dos mortos que trae son boas ou malas, é dicir, di se están no ceo contentos, ou están purgando os seus pecados e solicitan misas para redimilos.

Unha das meigas máis temidas é:
A MOUCHA

Segundo as zonas nas que se localice a lenda presenta formas diferentes, nunhas é unha muller con cabeza de moucho ou de lechuza, noutras é unha muller que se converte en moucho e que aparece nas proximidadades das casas onde vai haber defunto. Din que aparece tanto de noite como de día e que se pon a berrar como se alguén estivera a facerlle dano. Nunca falla, alí onde se pousda sempre hai unha morte aínda que non haxa ningún enfermo. Segundo din unhas veces ponse no cumio do tellado da casa sinalada ou enriba da chimenea, outras ponse nunha árbore, ten que ser un castiñeiro, colócase nunha póla na que sexa visible e emite os seus berros tres ou nove veces, segundo se quen vai morrer é novo ou vello. Non hai maneira de desfacerse do seu agoiro.