PEPA A LOBA, BANDOLEIRA

Parece que esta muller viviu en realidade e din que naceu cerca de A Estrada, que foi filla de solteira e que quedou orfa sendo moi nena. Din que a recolleu unha tía e que a puxo de criada, que a nena tiña que atender ás tarefas da casa e coidar o rabaño de ovellas da tía. Sendo aínda nena puxéronlle o alcume de a Loba porque estando no monte enfrontouse a paus co lobo cando este apareceu se repente e botoulle a boca a unha ovella, a rapaza e os outros animais botaron a correr para a casa pero o lobo non estaba satisfeito e foi detrás querendo quitarlle outra, entón a rapariga colleu un pau e coa axuda do seu can enfrontouse ao lobo e conseguiu matalo aínda que quedou marcada polos dentes da fera.
Cando se fixo moza, como era guapiña a pesar das cicatrices a tía entrou en tratos co taberneiro da aldea para que a collera como querida e criada e así se fixo mais o taberneiro colleu lei e ata lle pagou a un mestre para que a ensinara a ler e escribir ademais de facerlle testamento. Pero pasou que a rapaza namorouse do mestre e o taberneiro foi asasinado na propia taberna. As sospeitas da Garda Civil caeron sobre a rapaza e o mestre e os dous foron metidos no cárcere, aínda que a xente da aldea sospeitaba do albeite, que era irmán do taberneiro. No xuizo só a condenaron a ela que se foi volvendo rancorosa e mala e só pensaba e escapar e vingarse.
Un día Pepa pediu confesión, asasinou ao crego que asistiu e fuxiu do cárcere vestida coa súa roupa foi a buscar ao seu can e despois presentouse na taberna coa que se quedara o albeite e fixo que o can o atacara ata matalo. Despois levou o cadáver ao monte para que os lobos o comeran. A partir daquela viviu escondida polos montes, xuntou unha partida de homes e fíxose capitana deles e roubaron e mataron por toda Galicia.